Fort Battice
Fort został zbudowany na zachód od Liege jako element zewnętrznego pasa obrony twierdzy (Position Fortifiée de Liege). Oddalony był 20 km od centrum miasta i 17 km od granicy niemieckiej. Budowę rozpoczęto w 1934 roku, do chwili wybuchu wojny w 1940 roku nie zakończono wszystkich prac. Fort blokował główną linię kolejową prowadzącą do wnętrza kraju. Linia kolejowa przebiegała przez północną część umocnień. Aby uczynić ją przejezdną, należało więc zdobyć całą grupę warowną. Powierzchnia grupy warownej wynosiła 47 ha, z czego centralnego 5-kątnego rdzenia 13,5 ha a fosy przeciwpancernej – 1,5 ha. Fosa otaczała fort z 4 stron, od północy jej rolę pełnił wykop linii kolejowej, blokowany ogniem kaponier. Szerokość fosy wynosiła 15 m, głębokość 5 m. Załoga składała się z 750 żołnierzy i oficerów. Po doświadczeniach I wojny światowej (gdy niemieckie pociski kalibru 420 mm przebijały betonowe sklepienia belgijskich fortów), zastosowano tu warstwy żelbetu mogące teoretycznie wytrzymać ostrzał armat kalibru 520 mm.
Uzbrojenie fortu stanowiły:
2
obrotowe wieże po 2 armaty 120 mm. Wieże miały 6 m średnicy, pancerz
grubości 60 cm. Ruchoma część wieży miała masę 210 ton. Zasięg strzału
wynosił 17 km, a więc do samej granicy niemieckiej. Wieże były osadzone
w blokach B-Nord i B-Süd.
3 obrotowe, wysuwane wieże po 2 armaty 75 mm. Osadzone były w blokach A-Nord, B-IV, B-VI. Grubość pancerza wynosiła 45 cm, ruchoma część wieży miała masę 120 ton. Masa przeciwwagi wynosiła 30 ton. Zasięg ognia z armat wynosił 10 km. W przypadku konieczności obrony grzbietu fortu i bezpośredniego przedpola można było prowadzić ogień kartaczami.
4 armaty przeciwpancerne 60 mm w blokach bojowych (po 2 sztuki w blokach B-I i B-II). Armaty te mogły służyć także obronie przed atakiem pociągu pancernego.
karabiny
maszynowe w kazamatach bloków bojowych
Fort
Battice bronił się przez 5 dni przed wojskami niemieckimi, zanim się poddał
22 czerwca 1940 roku (a więc dłużej niż fort Eben-Emael. Bomba lotnicza o
wadze 1000 kg, zrzucona przez Stukasa, trafiła rykoszetem w wejście do bloku bojowego
B-I, powodując eksplozję
znajdującej się tam amunicji i śmierć 26 żołnierzy belgijskich. Obiekt ten
zamieniono w miejsce pamięci narodowej. W okresie okupacji fort częściowo
rozbrojono i zamieniono w poligon doświadczalny nowych broni.
Bloki bojowe były połączone korytarzami podziemnymi (o łącznej długości 2800 m), każdy blok bojowy posiadał ze względów bezpieczeństwa własny magazyn amunicyjny. Pod ziemią (na głębokości 30 m) umieszczono także koszary "wojenne", dysponujące szpitalem, kuchnią, łaźnią, pomieszczeniami filtrów powietrza itp. W maszynowni umieszczono 6 agregatów dieslowskich, z których jeden działa do dziś, pieczołowicie konserwowany przez stowarzyszenie opiekujące się fortem. Dla kierowania ogniem przewidziano liczne pancerne stanowiska obserwacyjne usytuowane zarówno na terenie fortu jak i w schronach międzypól.
W trakcie walki utrzymywano w pomieszczeniach fortu ciśnienie wyższe niż na zewnątrz, co miało zapobiegać wnikaniu gazów bojowych. Dla chwytu powietrza przewidziano 2 bloki wentylacyjne, z których blok Jonckay można oglądać w pobliżu wejścia do fortu. W ciekawy sposób rozwiązano sam sposób pobierania powietrza, za pomocą rur o średnicy 60 cm, wysuwanych do 12 ponad poziom terenu (gazy bojowe były cięższe od powietrza i układały się warstwą tuż nad ziemią).